In de jaren ’90 nam ik vier keer deel aan een waterskivakantie. Dat vond ik zo leuk, dat ik dit graag als sport wilde gaan doen. Helaas was toen de dichtstbijzijnde club in Brielle, maar hier kwam de regiotaxi niet vanuit Rotterdam, waar ik toen woonde. Via een deelnemer van het activiteitencentrum in Rotterdam kwam ik begin 2001 in aanraking met de roeisport bij de Roeivalidatie. Eerst op vrijdagmiddag, maar dit bleek al snel te zwaar, omdat ik die ochtend al zwom. Die zomer kon ik wel terecht op donderdagmiddag. Nog hoor ik die vrouw lachen om mijn antwoord op haar vraag waarom ik wilde roeien: ‘Ik wil sterker worden in mijn armen’… Wat blijkt? Het roeien komt zover als mogelijk is uit de kracht van je benen!
Het duurde bij mij best lang voor ik alle roeitermen en handelingen door had, hoor. Het soort boot waar ik in roeide was een wherry. Uiteindelijk werd de donderdagmiddag mijn vaste roeidag. Ik vond het zo gaaf dat om de week ook de woensdagmiddag erbij kwam!
Heerlijk de wind door je haar, de zon op je gezicht of in je rug. Het kabbelen van het water, of juist flinke golven. Ik kan echt ontroerd raken van het piepen van jonge vogels zoals meerkoeten, eenden, zwanen, of het kwaken van kikkers. Dit voelt alsof mijn hoofd leegloopt. Ook is het gezellig om daarvoor, of na afloop, wat met elkaar te drinken. Er wordt wat afgekletst en gelachen.
Elk jaar is er in een andere plaats een nationale roeidagtocht, dan komen zoveel mogelijk clubs uit het hele land bij elkaar. Zo ben ik geweest in Breda, Haarlem, Hilversum, Enschede en Amsterdam. Ook in Rotterdam zelf is dit een aantal keren geweest.
Eind 2013 ben ik even gestopt, omdat ik uit Rotterdam vertrok.
In januari 2014 kwam ik Amsterdam te wonen. Omdat ik bekend was met de ASMR (Amsterdamse Stichting Mindervaliden Roeien), begon het direct weer te kriebelen. Nou, dat heb ik geweten, wat een groot verschil met wat ik gewend was. Ik voelde me direct zo welkom! Toen ik vertelde hoe lang ik roeide, maar niet op boeg kon, kreeg ik de reactie: ‘Hoezo niet? Dat zullen we nog wel eens zien!’ Wat blijkt, ik kan het heel goed. Oké, het kost mij meer energie en concentratie, maar ik vind het leuk, je bent flexibeler met wie je in de boot stapt. Bij de ASMR zijn inclusief mijzelf drie blinde roeiers, de anderen hebben verder allerlei soorten handicaps. In Rotterdam was ik op het laatst de enige blinde. Nu was dit voor mij niet zo belangrijk, maar het verklaart o.a. wel waarom ze daar in Rotterdam dachten dat ik niet op boeg kon roeien.
Ieder jaar proberen ze bij de ASMR twee langere tochten te organiseren, zoals in het voorjaar naar Ouderkerk aan de Amstel, waar we dan lekker picknicken en in het najaar een grachtentocht met aansluitend dineren in een restaurant.
Toen ik in 2015 in Gouda kwam te wonen, was ik zo teleurgesteld, omdat ik dacht van mijn cluppie af te moeten. Nou, wat bleek, ik ga nu nog steeds trouw elke woensdagochtend met de trein naar Amsterdam om te roeien. Ik word opgehaald van het station Amsterdam Amstel en word weer terug gebracht. Dat noem ik vrienden! En zolang dit zo kan, blijf ik dit zeker doen, al besef ik best dat dit een bijzonder iets is.
Komend jaar wil ik ook proberen ook in een C4 te roeien. Het wordt dus een uitdagend jaar voor mij.

Astrid Groenendijk (blind geboren en sinds 2014 lid van de ASMR/Willem III)
Eerder gepubliceerd in De Landtong, ledenblad van Willem III